მარინე მაისურაძე

ქართული თანამედროვე პროფესიული კერამიკა უკვე ნახევარ საუკუნეზე მეტს მოიცავს. ხელოვნების ამ დარგის აღორძინება და განვითარება ჩვენს დროში დაკავშირებულია 1928 წელს თბილისის სამხატვრო აკადემიაში გახსნილ კერამიკის კათედრასთან.

კ.მარჯანიშვილის ინიციატივით 1923 წლის ზაფხულს რუსთაველის თეატრის დასი ბორჯომში ატარებს. მკაცრადაა გაწერილი დღის ყოველი მონაკვეთი – უწყვეტი რეპეტიციები, ახალი თეატრალური ფორმების ძიება, პიესების ერთობლივი კითხვა, მზადება მომავალი სეზონისათვის.

სხვასთან ერთად თბილისს ერთი უცნაური  თავისებურებაც ახასიათებს, თითქოს უკვე ბოლომდე ნაცნობი ქუჩა ახალ საიდუმლოს გაგანდობს და როგორც ძველი ზარდახშის ძირზე მიკარგული ძვირფასეულობა, უეცრად აელვარდება შენს თვალწინ.

ევროპეიზაციის პროცესი საქართველოში XIX საუკუნიდან იწყება; ძირითადად ეს პროცესი გამოიხატება ქრისტიანულ სააზროვნო სივრცეში დაბრუნებით, რასაც ხელს უწყობს ის ლიტერატურული ურთიერთობანი, რომლებიც ამ პერიოდში ქვეყანაში ჩამოყალიბდა.

ავანგარდიზმის ქართულ მწერლობასთან ინტერგრირების საკითხი პერიოდულად დგებოდა ჩვენი ლიტერატურათმცოდნეობითი ცხოვრების დღის წესრიგში, ოღონდ სხვადასხვა ეტაპზე გარკვეული გაშუალებული დამოკიდებულება იკვეთებოდა, რაც ორპოზიციურობით: პრობლემის პოზიტიურ-ნეგატიური აღქმით ხასიათდებოდა.

იდენტობის პრობლემა რომ კაცობრიობას უძველესი დროიდან აღელვებს,   ამის დასტურად ენტონი სმიტს თავის წიგნში

ნეპის პერიოდის კინოში აქტიურდება ბულვარული რომანის, კრიმინალური და სენსაციური ქრონიკის მოტივები და სიუჟეტები: საბედისწერო ვნება, ტრფობა და დუელი, შურისძიება თუ მკვლელობა, ცოლ-ქმრული ღალატი (რევოლუციამდელი რუსული თუ ევროპული კინოს ეს ტრადიციული  პასაჟები ექსცენტრიკულად არის გათამაშებული ფილმში „ჩემი ბებია“).