დიმიტრი თუმანიშვილი

თბილისის უცხო, „კლასიცისტური ყაიდის“ გეგმარებითი ჩანაფიქრი, მოედნის ფორმის დამ ის ირგვლივ განლაგებული შენობების არაორგანული კომპოზიცია „სძლია“ მათ მოგონილ ფუნქციას, „შეუცვალა“ დანიშნულება, „გააუქმა და გააქრო“ მისი ღია არე. ამ ქალაქმშენებლურ კომპოზიციაში მონაწილე ფორმები – შენობები და მოედნის სივრცე არც ტიპოლოგიურად, არც ფუნქციურად

გიორგი ბერიძე

თბილისის ქალაქთმშენებლობა ხასიათდება ნათლად გამოვლენილი თავისებურებებთ, რომლებიც დამყარებულია თბილისში მშენებლობის მრავალსაუკუნოვან ტრადიციებზე, რაც ქალაქის განაშენიანების გამორჩეულ სახეს, განუმეორებელ კოლორიტს ანიჭებს. თბილისის ინდივიდუალური ქალაქური სახის ჩამოყალიბებაში მნიშვნელოვანი ადგილი ეკუთვნის ადგილობრივ  ქალაქთმშენებლურ ტრადიციებს,

პორტრეტის ინდივიდუალური დახასიათება რ. გაჩეჩილაძის პორტრეტებში ნაკვთებისა და მთლიანი ფიგურის იერის სინთეზით   მიიღწევა,   რ. გაჩეჩილაძე  პორტრეტზე  მუშაობისას ყოველთვის  მთლიანობაში  ითვალისწინებს   მოდელს – სახეს, სხეულს, კიდურებს, მოძრაობას, ჟესტს, გამოხედვას. ეს მისთვის განუყოფელი მთლიანობაა, სადაც ყოველი დეტალი, დიდი თუ მცირე ფორმა, ამ ადამიანის მთლიანი  სტრუქტურის გამომხატველი და მატარებელია.

სოფიო  იოსელიანი

ყოველი ახალი თაობა, იმის  მიუხედავად მოახდინა თუ არა მან მნიშვნელოვანი გარდატეხა, საკუთარ  კვალს ტოვებს ხელოვნებაში, რომელიც თავის დროის  სულისკვეთების უტყუარ გამომხატველს წარმოადგენს და ზოგჯერ იმ ფარულ ნაკადებსაც კი ააშკარავებს, რომლის აღმოჩენის უნარი, განსაკუთრებული ინტუიციის წყალობით, მხოლოდ ხელოვანს აქვს.

დალი ლებანიძე

XIX საუკუნის ბოლოსა და XX საუკუნის დასაწყისში ქართულ სახვით ხელოვნებაში ძირითადი ჟანრების და დარგების ჩამოყალიბება იწყება. სწორედ ამ დროს გამოვლინდა მხატვრების ინტერესი ყოფითი ჟანრის მიმართაც. ფერმწერებისა და გრაფიკოსების ყურადღება მიიპყრო საქართველოს ეთნოგრაფიული სინამდვილის მრავალფეროვნებამ,