ნამუშევრები არასოდეს ტოვებდა მნახველს გულგრილად, კულუარებში მუდამ მსჯელობდნენ მის მხატვრობაზე, ხელოვნებათმცოდნეთა წრეში ყოველთვის თავისი თაობის ერთ-ერთ წამყვან ფერმწერად მოიხსენიებდნენ, თავისი თუ უფროსი თაობის მხატვარ-კოლეგებში და ახლგაზრდებშიც ყოველთვის პატივისცემით სარგებლობდა. მიუხედავად იმისა, რომ ა. პოპიაშვილის შემოქმედებას უკვე სამ ათეულ წელზე მეტია უწყვეტად ვადევნებთ თვალს, ძალზე ცოტა რამ არის დაწერილი მისი მხატვრობის შესახებ. ამჟამად ჩვენ შევეცდებით მკითხველს ზოგადად წარმოვუდგინოთ მხატვრის ბიოგრაფია და შემოქმედებითი პორტრეტი. ამავე დროს, ტექსტში ჩანართების სახით ჩავსვათ მასთან სტუმრობისას ჩაწერილი ინტერვიუს ფრაგნენტები, რაც უფრო ნათელ წარმოდგენას შექმნის მის პიროვნებაზე და შემოქმედებაზე. ამ საუბარში ნათლად იხატება ის სურათი და ის პრობლემები, რაც არა მარტო ერთი კონკრეტული მხატვრის, არამედ ზოგადად უახლესი დროის ქართული სახვითი ხელოვნების ისტორიის ნაწილსაც წარმოადგენს.
ავთო პოპიაშვილი დაიბადა 1944 წლის 10 მარტს, წითელწყაროში (ამჟ. დედოფლისწყარო). მხატვრის მამა _ ვახტანგ პოპიაშვილი მეურნე ადამიანი ყოფილა, სოფელში არსებულ სამუშაოებს უძღვებოდა და ძალზე კარგად გამოსდიოდა ტექნიკური საქმეები. მას თავისი ხელით აღუდგენია წლების მანძილზე წყობიდან გამოსული სოფლის წისქვილი. დედა _ მარიამ ტოკლიკაშვილი ნიკო ფიროსმანის შორეული ნათესავი ყოფილა და მხატვრ ა. პოპიაშვილის ნიჭის წყაროც, როგორც ჩანს, დედის გენეტიკიდან იყო წამოსული, რადგან მისთვის ტექნიკასთან დამოკიდებულება უცხო იყო.

ა. პოპიაშვილი - მე არაფერი მსგავსი არ მეხერხება და არც მაინტერესებს. გადაწყვიტეს, რომ ჩემთვის ესწავლებინათ მანქანის ტარება, მაგრამ არც ერთი თვისება, რაც მძღოლს ჭირდება, არ აღმომაჩნდა.
მხატვრის დედა ხშირად ავადმყოფობდა, ოჯახს ძალიან უჭირდა, მით უფრო, რომ უმცროსი ვაჟიც ჰყავდათ გასაზრდელი, ამიტომ, პატარა მხატვარი დეიდამ წამოიყვანა თბილისში. საშუალო განათლება ა. პოპიაშვილმა, ძირითადად, ამ ქალაქში მიიღო. ბევრი სკოლა გამოიცვალა, რადგან მოუსვენარი ხასიათისა და დაუდეგრობის გამო, მუდმივ პრობლემებში იყო გახვეული. პრობლემატურ ბავშვში კი მხატვრობის ნიჭი ბიძამ (დედის მხრიდან) ანდრო ტოკლიკაშვილმა შენიშნა, რომელიც თვითონაც ნიჭიერი მხატვარ-კერამიკოსი იყო. ანდრო ტოკლიკაშვილმა დისშვილი კერამიკულ კომბინატში წაიყვანა, საქმეზე დააყენა, ხელი შეუწყო, რომ სწორი არჩევანი გაეკეთებინა და თავისი თავი ეპოვა. შემდეგ დადიოდა `პიონერთა სასახლეში“, საბოლოოდ კი თბილისის 53 საშუალო სკოლის მერვე კლასიდან (1961 წ.) ი. ნიკოლაძის სახელობის სამხატვრო სასწავლებელში ჩააბარა.
სასწავლებელში გატარებულმა წლებმა წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა მხატვარზე, იგი სიყვარულით იგონებს თავის პედაგოგებს, თანაკურსელებს, რომელთა უმრავლესობაც დღეს ქათული სახვითი ხელოვნების ცნობილი წარმომადგენლები არიან. ეს წლები იყო გაჯერებული სიყვარულით და სითბოთი, წლები, რომლებმაც ჩამოაყალიბეს იგი მხატვრად და პიროვნებად, შეაყვარეს პროფესია, ადამიანური ურთიერთობები, ასწავლეს პედაგოგობის მადლი, მეგობრობის ფასი, ქვეყნის სიყვარული და საკუთარი პროფესიიდან გამომდინარე, სამშობლოსათვის ერთგულების სამსახური. ი. ნიკოლაძის სასწავლებელში გატარებულ წლებს ავთო პოპიაშვილი და მისი თანაკურსელი ხელოვნებათმცოდნე დალი ლებანიძე ასე იგონებენ:
ა. პოპიაშვილი - ამ სასწავლებელში ჩაბარება ობიექტურად ხდებოდ, მაგრამ ძალიან რთული იყო. სწავლების პროცესიდან გამომდინარე, „ნიკოლაძე“ მაშინ ისეთი სასწავლებელი იყო, სადაც ყველა პედაგოგი ერთიანად იყო ჩართული ბავშვების აღზრდაში. ახლა სწყინთ პედაგოგებს, მის ბავშვთან თუ სხვა მივა. მაშინ ასე არ იყო. ხელმძღვანელი ვინც იყო, რა თქმა უნდა, მისი მეთვალყურეობის ქვეშ ხდებოდა ყველაფერი, მაგრამ კლასში სხვა პედაგოგებიც შემოდიოდნენ.

დ. ლებანიძე - ბავშვები ერთმანეთთან ძალზე ახლოს იყვნენ, ერთმანეთისგან სწავლობდნენ, ერთმანეთის ნამუშევრებს აფასებდნენ. მაშინ ნიკოლაძის სასწავლებლის დირექტორი კოტე კიკნაძე იყო, რომელსაც ჰქონდა უნარი, ამ სასწავლებელის შიგნით შეექმნა „ოჯახი“. ფეხბურთი, ნადირობა, თევზაობა _ ყველაფერი ერთად ხდებოდა. საოცარი პატივისცემა გვქონდა კოტესი და კოტემ იცოდა მხატვრობა. ის არ იყო მხოლოდ ფუნქციონალი დირექტორი, ნიჭიერი კაცი იყო. მახსოვს ერთხელ შემოვიდა ჩვენთან, „ლაოკოონს“ ვხატავდი, რაღაც ჩამისწორა და მორჩა, ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა, მეტი არაფრის თქმა არ იყო საჭირო, ის მომენტი ჩემი თვალიდან არ ამოდის.
ა. პოპიაშვილი - ასევე იყო რეზო კაკაბაძე, რომელიც მშვენიერი ფერმწერი იყო.
დ. ლებანიძე _ გივი თოიძეც ისეთი გატაცებით გვასწავლიდა. სხვადასხვა გზიდან მიდიოდნენ და მივყავდით ხატვისკენ და ეს ძალიან კარგი იყო. ეს იყო უანგარო შრომა, რომლის უკან არაფერი იდგა, არავინ არაფერს ელოდა მოსწავლისაგან. როგორ არა, ვიღაც მეტად უყვარდათ, მაგრამ იმიტომ, რომ ის ვიღაც თავის საქმეში იყო გამორჩეული. ყველა თავისი საქმის ერთგული იყო.
ა. პოპიაშვილი - ისეთ ასაკში ხდებოდა ეს ყველაფერი, როცა ადამიანი ყალიბდება. იმ ასაკში იწყება ცხოვრებისეულის შესწავლა, შრომისუნარიანობა, მხატვრობა, ყველაფერი ერთად მაშინ ფორმირდება.
ამასთანავე, თუ „ნიკოლაძე“დამთავრებული დააგროვებდა სათანადო გამოფენებს, ის ისევე ხდებოდა მხატვართა კავშირის წევრი, როგორც აკადემიადამთავრებული.
დ. ლებანიძე - არა ბანდიტიზმი, არა ქურდობა. ერთადერთი, შეიძლება შენი საღებავი აეღო ვინმეს, ან ნატურმორტიდან ხილი შეეჭამა, თუ შიოდა. ერთმანეთში ჩხუბის მსგავსიც კი არაფერი ყოფილა. რა თქმა უნდა, აბსოლუტური იდილია არ იყო, ჩვეულებრივი ცხოვრება დუღდა, მაგრამ ტოტალურ სახელმწიფოში. იქაც იყო თავისი პლუსები, იყო ამის საშუალება და შეგეძლო ხელფასით გეცხოვრა და გეკეთებინა ის, რაც შენ გინდოდა. მოსწავლეებისთვის პრაქტიკა უფასო იყო, იქით გიხდიდნენ ფულს, ოღონდ წასულიყავი და გესწავლა.
ა. პოპიაშვილი - პრაქტიკაზე დავდიოდით ყველგან, მთელ საქართველოში, სიღნაღში, ხარაგაულში ... დაფინანსება სახელმწიფოსი იყო. ი. ნიკოლაძის სასწავლებლის დირექტორმა გამონახა ძალიან ადვილი გზა _ საშუალო სკოლები არდადეგებზე თავისუფლდებოდა. ჩვენი დირექტორი ჩავიდოდა, მოელაპარაკებოდა სკოლის დირექტორს, რომ დაერთო ნება, გვეცხოვრა შენობაში და სამაგიეროდ შემდეგ, იქ შექმნილ ნახატებს ვაჩუქებდით იქაურ სკოლას და სხვა. ჩასვლისას რამდენიმე კლასს ვანთავისუფლებდით, მერხებს გავიტანდით, ყველას ჩვენი საძილე ტომრები გვქონდა თან. სამი, ოთხი პედაგოგი მოგვყვებოდა და ისინიც ხატავდნენ ჩვენთან ერთად.
დ. ლებანიძე - პრაქტიკაზე შექმნილი ნამუშევრები იქვე იფინებოდა, ყველა გამოთქვამდა თავის აზრს. პედაგოგი კი არა, არამედ ჩვენ თვითონ ვუწერდით ერთმანეთსაც და ჩვენ თავსაც ნიშანს. ჩვენი თანაკურსელებიდან უმრავლესობა წამყვან მხატვრებად ჩამოყალიბდა.
ა. პოპიაშვილი - სხვადასხვა ფეკულტეტზე, მაგრამ ერთად ვსწავლობდით: ავთო მონასელიძე, გიმერი დარჩია, ჯონი ახობაძე, გოგი ჩაგელიშვილი, გურამ ქლიბაძე, ლევან დავითაშვილი, ნუგზარ ჯაფარიძე, სოსო მელქაძე, მედეა ბაქრაძე, ნანა დვალი, ლია შავლიაშვილი და სხვები, ყველას ვერ ჩამოვთვლი...
ამ მხატვრების უმრავლესობას დღეს კარგად იცნობს საზოგადოება.
ი. ნიკოლაძის სასწავლებელი ავთო პოპიაშვილმა თავის თანაკურსელებზე სამი წლით გვიან დაამთავრა, რადგან სწავლის პროცესშივე ჯარში გაიწვიეს. მსახურობდა შორეულ ციმბირში. 1967 წელს ჯარიდან დაბრუნების შემდეგ, სწავლა იმავე სასწავლებელში განაგრძო და შექმნა სადიპლომო ნამუშევარი _ „წყაროსთან“, რომელიც სამწუხაროდ ი. ნიკოლაძის სასწავლებლის ფონდების გაძარცვის გამო დაიკარგა.
1968 წლიდან ავთო პოპიაშვილი თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიის ფერწერის ფაკულტეტის სტუდენტი ხდება, ირიცხება აპოლონ ქუთათელაძის კლასში. მისი პედაგოგები არიან გურამ (ხიტა) ქუთათელაძე, ედმონდ კალანდაძე. აპოლონის გარდაცვალების შემდეგ (1972 წ.) სახელოსნო კოკი მახარაძემ ჩაიბარა და მომავალმა მხატვარმაც სადიპლომო ნამუშევარი მისი ხელმძღვანელობით გააკეთა. სადიპლომო ნამუშევრის თემა იყო „ბერიკაობა“ (ხელმძღვანელი კოკი მახარაძე. 1974, ტ.ზ., 205 ხ 200).
მას შემდეგ ბევრი წელი გავიდა, მხატვრი მუდმივ შემოქმედებით ძიებებში და შრომაში ატარებს ცხოვრებას, მაგრამ ახლაც შეკითხვაზე, თუ რომელი ნამუშევარი მიაჩნია თავის ყველაზე წარმატებულ ქმნილებად, იგი სწორედ „ბერიკაობა“-ს ასახელებს.

დ. ლებანიძე - ეს სადიპლომო ნამუშევარი, სოსო ქოიავას რექტორობის დროს, წლების მანძილზე, რექტორის კაბინეტის კედელზე იყო დაკიდებული. ძალზე კარგი დიპლომია. ავთოს რომ ეს დიპლომა არ გაეკეთებინა, ასეთი ავთო კი არ იქნებოდა. ეს დიპლომი იყო ნამდვილად გამორჩეული.., ისეთივე სერიოზული, როგორიც, მაგალითად, თავის დროზე იყო თვითონ კოკი მახარაძის დიპლომი. აკადემიაში არის კიდევ მის მიერ 1975 წელს შექმნილი რამდენიმე ნატურა .. ფერის ისეთი პრობლემაა წინ წამოწეული.. ისეთი დაწერილია.. რომ სულ სხვა განცდაა.. ეს არა მარტო ავთოს დამსახურებაა, ეს არის იმ პედაგოგიური გარემოს დამსახურებაც, რომელიც ავთოს ამის უფლებას აძლევდა.. ^{ბუნებრივია, უპირველესად გამიჩნდა სურვილი მომეძიებინა ხსენებული ნამუშევარი და თსსა-ს სამუზეუმო ფონდს მივაკითხე, მაგრამ როდესაც ვიხილე დიდ დარბაზში დაცული სადიპლომო ფერწერული ტილოების აურაცხელი რაოდენობა, შეუძლებლად მივიჩნიე იმ ზღვა რაოდენობის გრანდიოზულ ტილოებს შორის ჩემთვის სასურველი ნამუშევრის პოვნა. სიმართლე უნდა ითქვას, მომერიდა კიდეც აკადემიის თანამშრომლების, რადგან მივხვდი, რომ თითქმის შეუძლებელს ვითხოვდი. მაგრამ მიუხედავად უდიდესი სიძნელეებისა, რაც ამჟამად აკადემიაში მიმდინარე ძველი კორპუსის სარესტავრაციო სამუშაოებთანაა დაკავშირებული, თსსა-ს ადმინისტრაციამ ყველა ღონე იხმარა დასახმარებლად და წარმოიდგინეთ ჩემი გაოცება და სიხარული, როდესაც ტელეფონით დამიკავშირდნენ და მაცნობეს, რომ საგამოფენო დარბაზში გამოტანილი „ბერიკაობა“ მე მელოდებოდა (ვსარგებლობ შემთხვევით და დახმარებისათვის მადლობას ვუხდი ქ-ნ ნინო ღაღანიძეს, ქ-ნ ნინო ჭოღოშვილს, ქ-ნ ელგიტა ქანთარიას და ბ-ნ ზურაბ გაბუნიას).}
ავთო პოპიაშვილის მიერ შექმნილი ეს სადიპლომო ნამუშევარი მართლაც გრანდიოზულ შთაბეჭდილებას ახდენს მნახველზე. ძლიერი, თამამი ხელწერით შესრულებული კომპოზიცია ეროვნული ტრადიციული „თამაშის“ ერთ ეპიზოდს ასახავს. ვეებერთელა ტილოზე წარმოდგენილი შეკრული, დასრულებული კომპოზიცია მჭიდროდაა გავსებული ახალგაზრდა ქალ-ვაჟთა ფიგურებით, რომლებიც მაყურებლის წინ ბერიკაობის საკარნავალო სცენას დგამენ. მოძრავი, ცოცხალი სცენა ვითარდება ჩვენს თვალწინ. ჯანსაღი, მკვრივი, ძლიერი სხეულებით სიცოცხლისა და უშრეტი ენერგიის ნაკადი მოედინება ჩვენსკენ. ეს ფიგურები იქ ცხოვრობენ, იმ ირეალურ სამყაროში, მაგრამ სრულიად რეალურნი და ხელშესახებნი არიან. პალიტრის ინტენსიური ფერადოვნება, ცინცხალი ჟღერადობა კიდევ უფრო მეტად ამძაფრებს ტილოდან მიღებულ შთაბეჭდილებას და თითქოს ეს ტრადიციული თამაში ერის უშრეტი ენერგიის სიმბოლურ ასახვადაც გვესახება. მხატვარი თითქოსდა მიგვანიშნებს, რომ ეს არის იმ მითოსური, წარმოსახვითი სამყაროს იდეალური სახე, რომელთანაც „მე, როგორც ქართველი“ იდენტური ვარ და, რომ საოცნებო სამყოფელია სივრცე, სადაც „ცხოვრება თამაშია“ და ამ თამაშშია მოსაძებნი ის მარადიული, რაც ერის ფესვებიდან მოდის _ ურთიერთსიყვარული, დაუშრეტელი ენერგია და მომავლის ოპტიმისტური ხედვა.
მ. გაჩეჩილაძე - რამე პრობლემა ხომ არ შეგქმნიათ დიპლომთან დაკავშირებით?
ა. პოპიაშვილი - არა, რა იყო იცით? ამ დიპლომის შემდეგ, როგორც გამორჩეულ სტუდენტს, მოსკოვმა დამიდო ხელშეკრულება, მათთვის უნდა გამეკეთებინა ნამუშევარი. გავაგზავნე ესკიზი „ბაბუა და შვილიშვილი“ _ ცეკვავენ. იდეა იყო, რომ ტრადიცია გადადის.. მათ რაღაც დაიწუნეს, და შემოთვალეს, რომ სასურველია, ბავშვმა განსხვავებული მოძრაობა გააკეთოსო!! არადა მთელი შინაარსი ამ განმეორებად მოძრაობაში იყო ჩადებული. თან მატყობინებდნენ, რომ ანალოგიურ წერილს უგზავნიდნენ უჩა ჯაფარიძეს და რომ თქვენი კონსულტანტი უნდა იყოს უჩა ჯაფარიძაო. უჩას მაშინ თავისი სახელოსნო hქონდა, მაგრამ მე ახალგაზრდა ვიყავი, გავბრაზდი ასეთი ზეწოლის გამო, ასპირანტურაში სასწავლად აღარ წავედი და ხელშეკრულებაც გავაუქმე.
სადიპლომო ნამუშევარს კი მხატვრის მიერ განვლილი მრავალწლიანი შემოქმედებითი გზა მოჰყვა. იყო ბევრი წარმატებაც და გულისტკივილიც, გაუცნობიერებელი თუ პირიქით - გაცნობიერებული სიბრაზეც, რაც ხშირად საკუთარი ნამუშევრების განადგურებითაც კი დასრულებულა, მაგრამ, ძირითადად, მაინც იყო გამუდმებული და უწყვეტი შრომა, ძებნა და ძიება, რომელსაც თან სდევდა მუდმივი დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა, რაც მხატვარს კვლავ და კვლავ აბრუნებდა დროებით მიტოვებულ პალიტრასთან.
მ. გაჩეჩილაძე - თქვენი შემოქმედებითი პროცესი უწყვეტია? ხშირად გაქვთ ჩავარდნები?
ა. პოპიაშვილი - კი, ჩავარდნები მაქვს, ზოგჯერ უიმედობაც კი მეუფლება.. ძალაუნებურად გიჩნდება ასეთი განცდა.. ამაოების განცდა... სახვითი ნამუშევრის ბედი სხვაგვარია.. აი, მაგალითად პოეზიაში, ლექსში როგორ არის, რომ მცირედში იტევს ბევრს. ფერწერაც ასეა, მაგრამ აღქმისას დროის ფაქტორი ყველაზე ცოტა აქვს ფერწერას. მუსიკას მაინც უნდა უსმინო თავიდან ბოლომდე. ლექსიც უნდა ჩაიკითხო გარკვეული დროის მანძილზე. ნახატთან კი მნახველი ჩერდება წუთით. იმ წუთში შენ უნდა მოხიბლო რაღაცით. რა მუხტი უნდა ჩადო ისეთი, რომ გააჩერო.. ეს სხვა რაღაცაა.. მე მქონდა საოცარი შემთხვევა.. გამოფენა იყო... ერთ მხარეს ეკიდა გუდიაშვილი და ფიროსმანი.. მნახველები შემოვიდნენ, უცხოელებს ჰგავდნენ.. კაცს შორტები ეცვა, ქალი რაღაცას გაუთავებლად ლაპარაკობდა – თან ლაპარაკობენ, თან თვალს ავლებენ ნამუშევრებს. ჩაუარეს ფიროსმანს, ჩავიდნენ ბოლომდე, ისევ ლაპარაკობენ. მე ვიფიქრე - რა უნდათ ახლა ამათ აქ, წასულიყვნენ სადმე სხვაგან... გუდიაშვილთან გაჩერდნენ.. ისევ ლაპარაკობენ. მე ვთქვი, კაცო ეს გუდიაშვილია და რა უნდათ, ამათ ფიროსმანი ვერ დაუნახავთ და.. თურმე ფიროსმანზე არ ლაპარაკობენ? მოწონებია ამ ქალს და წამოვიდნენ უკან.. წამოვიდნენ, დადგნენ ფიროსმანთან და დადგნენ და დადგნენ... ეს იყო ჩემთვის ცოცხალი მაგალითი, რა შეიძლება გააკეთოს მხატვრობამ, თუ როგორ შეიძლება ნახატმა მომენტალური აღქმიდან მოახდინოს შთაბეჭდილება, მონუსხოს და კვლავ თავისთან დააბრუნოს მნახველი.
მ. გაჩეჩილაძე - ხელს ყოველთვის აწერთ თქვენს ნამუშევარს?
ა. პოპიაშვილი - არა, არ ვაწერ.

რ. მირიანაშვილი (მხატვრის მეუღლე) - რომ იცოდეთ რა წინააღმდეგობას გვიწევს!! ერთხელ, ერთ-ერთ სალონში შევედი შვილთან ერთად და ვხედავ, ავთოს ნამუშევარი გასაყიდადაა გამოტანილი. ვიკითხე - საიდან? მითხრეს, გალერეიის დირექტორის საკუთრებააო. ავტორის ვინაობით დავინტერესდი და აბსოლუტურად სხვა გვარი დამისახელეს. აქ ერთი ფაქტორია.. ესაა დაუკმაყოფილებლობა. არასოდეს თვლის, რომ ნამუშევარი უკვე დაასრულა, სულ შემოქმედებით პროცესშია და ამიტომ აქვს ეს მომენტი. როდესაც ვეუბნები, რომ ხელი მოაწეროს იმ ნამუშევრებზე, რომლებსაც წლებია უკვე არ ეხება, აღარ უბრუნდება, აღარ ასრულებს, უკვე სხვა სტილით მუშაობს, ისინი უკვე განვლილი ეტაპია და აღარ აინტერესებს _ მაინც არ აწერს. მერე მე თვითონ ვარჩევ ფერს და ვაწვდი პალიტრას.
მხატვრის ბინისა და სახელოსნოს კედლები სავსეა ნამუშევრებით, მაგრამ ეს მისი შემოქმედების მხოლოდ მცირე ნაწილია. ა. პოპიაშვილის ხელწერა მუდმივ განვითარებას განიცდის და არსებული დროებითი წყვეტა არც კი შეიმჩნევა მათი აურაცხელი რაოდენობის გამო.
ზოგადად მისი შემოქმედება ძალზე პროდუქტიული და მრავალფეროვანია, როგორც ჟანრობრივად, ასევე თემატიკის თვალსაზრისითაც. მის ტილოებზე აისახება საქართველოს სხვადასხვა კუთხეების ხედები და ტაძრები, ^{„პეიზაჟი“. 34 X 30, ზეთი, ხე, 1987; „საღამო“. 59 X 67, ტ.ზ., 1997; „ძველი ტაძარი“. 50 X 60, ტ.ზ., 1998; „ღრუბელი“. 55 X 65, ტ.ზ., 2000; „პეიზაჟი“. 80 X 60, ტ.ზ., 2000; „ნისლი“. 24 X 22, ტ.ზ., 2002; „ტყე“. 60 X 50, ტ.ზ., 2003; „ხე“. 50 X 60, ტ.ზ., 2003; „საღამო“. 43 X 80, ტ.ზ., 2003; „კახეთი“. 45 X 70, ტ.ზ., 2003; „ქიზიყი“. 98 X 100, ტ.ზ., 2004; „ყაზბეგი“. 60 X 80,ტ.ზ., 2007.}

თბილისისა და პარიზის პეიზაჟები ^{„თბილის ქალაქი“. 36 X 35, ზეთი, ხე, 1980; „თბილისი“ 40 X 90, ტ.ზ., 1990; „ღამის ქალაქი“. 59 X 80, ტ.ზ., 1990; „თბილისის ხედი“. 20 X 40, ტ.ზ., 2000; „პარიზი“. 20 X 30, ტ.ზ., 2003; „საღამო პარიზში“. 65 X 50, მუყაო, ზეთი, 2003.} ,

საეკლესიო დღესასწაულების ამსახველი სცენები და კომპოზიციები რელიგიურ თემებზე ^{„სოფლის სამლოცველო“. 120 X 140, ტ.ზ., 1985; „ანგელოზი“. ტ.ზ., 1989; „გაქცევა ეგვიპტეში“. 80 X 100, ტ.ზ., 1999; „აღდგომის დილა“. 75 X 90, ტ.ზ., 2000; „წმ. ნინო“. 70 X 122, ტ.ზ., 2000; „ღამე“. 50 X 60, ტ.ზ., 2003; „ღამის სტუმარი“. 56 X 60, ტ.ზ., 2003; „ძილი“. 20 X 40, ტ.ზ., 2004.} , ნივთებისგან შედგენილი და ცალკე, ყვავილებისაგან შექმნილი ნატურმორტები ^{„სიძველე“. 86 X 46, ტ.ზ., 1984; „ნატურმორტი“. 50 X 60, ტ.ზ., 2000; „ყვავილები“. 36 X 32, ტ.ზ., 1985; „ვარდი“. 49 X 39, ტ.ზ., 2001; „ყვავილები“. 30 X 40, ტ.ზ., 2001; „შროშანი“. 80 X 65, ტ.ზ., 2002; „ყვავილები მარგარიტასთვის“. 40 X 50, ტ.ზ., 2007.} , მითოლოგიურ, ისტორიულ და სხვადასხვა თემაზე შექმნილი ნამუშევრები ^{„მოხეტიალე ცირკი“. 40 X 34, ტ.ზ., 1990; „ინფანტა“. 22 X 31, ტ.ზ., 1996; „ევროპა“. 100 X 70, ტ.ზ., 1998; „დილის მისტერია“. 40 X 25, ტ.ზ., 1999; „სალომეა“. 100 X 65, ტ.ზ., 2000; „დედოფალი რუსუდანი“. 87 X 54, ტ.ზ., 2000; „შემოდგომა“. 100 X 80, ტ.ზ., 2001; „ცერემონია“. 83 X 95, ტ.ზ., 2002; „მოხეტიალე ცირკი“. 20 X 30, ტ.ზ., 2002; „მოხეტიალე თეატრი“. 60 X 73, ტ.ზ., 2003; „ცეკვა“. 79 X 69, ტ.ზ., 2003; „ნატვრის ხე“. 60 X 70, ტ.ზ., 2004; „ძველი ეკლესია“, 65 X 80, ტ.ზ., 2004; „დედოფალი თამარი“ 110 X 93, ტ.ზ., 2005; „წვიმიანი დილა“. 100 X 100, ტ.ზ., 2006.}

მხატვარი არც მასალის თვალსაზრისით არის შეზღუდული. მართალია, ძირითადად ფერმწერად მიიჩნევს თავს და საღებავებიდანაც ყველაზე მეტად ზეთის საღებავებს ანიჭებს უპირატესობას, მაგრამ ბოლო წლებში წყლის საღებავებითაცაა გატაცებული, განსაკუთრებით იზიდავს გუაში, ხოლო ტემპერის საღებავებს თვითონვე ამზადებს, მით უმეტეს, რომ უფრო და უფრო ხშირად მიმართავს რელიგიურ თემატიკას.
ა. პოპიაშვილი - ბოლო დროს ხატწერამ გამიტაცა.. არ ვიცი რამ განაპირობა.. შეიძლება ეს სასულიერო აკადემიის „ბრალია“, ხატვას ვასწავლი იქ.
მ. გაჩეჩილაძე - კანონიკური ხატებია, თუ..
ა. პოპიაშვილი - კი, კანონიკური. მერე მოხდა ისე, რომ შემიკვეთეს ხატი. იმან, ვინც შემიკვეთა, ამასწინათ მითხრა, პატრიარქს მოეწონა შენი ხატი და თავისთან გადაიტანაო კაბინეტში. და ისე ძალინ გამიხარდა...
მ. გაჩეჩილაძე - დიდხანს იმუშავეთ?
ა. პოპიაშვილი - კი, დიდხანს. შემკვეთები უკვე შეწუხებულები იყვნენ.
ავთო პოპიაშვილის ყურადღებას ფერწერის გარდა, გრაფიკის დარგიც იპყრობს, დაზგურთან ერთად საჟურნალო და წიგნის გრაფიკაც. იგი ხშირად ქმნიდა ილუსტრაციებს ჟურნალისათვის „ომეგა“. ამჟამად თანამშრომლობს ჟურნალთან „ჩვენი მწერლობა“. ქართულ კინოსტუდიაში შესრულებული აქვს თოჯინური ფილმიც - „დაჩის ზღაპრები“. ბოლო წლებში კი ქანდაკებამაც გაიტაცა და კვიპაროსის ხის მასალაში რამდენიმე ფიგურაც გამოკვეთა. განსაკუთრებულ ყურადღებას იოსების გამოსახულება იმსახურებს. მუხლებზე მდგარი, ოდნავ თავდახრილი, მოკრძალებითა და კდემამოსილებით სავსე ფიგურა, რომლის სხეულისა და სახის ნაკვთები თითქმის მინიშნების დონეზეა ნაჩვენები, ამგვარი დაუსრულებლობით კი ღრმა სულიერების განცდაა მიღწეული.
საოცარი, ძლიერი მუხტითაა გამორჩეული მის მიერ შესრულებული ილუსტრაციებიც ვაჟა-ფშაველას ნაწარმოებებისთვის „გველის მჭამელი“, „სტუმარ-მასპინძელი“, „მინდია“. მხატვრის მიერ განცდილ, განყენებულ, აბსტრაგირებულ სახვით აზროვნებაში ფიგურატიული ელემენტები მოჩვენებებივით გამოკრთებიან და პერსონაჟებისა და ამა თუ იმ სიუჟეტის წარმოსახვას ახდენენ. ამ შემთხვევაში უფრო ასოცირებულ აზროვნებასთან გვაქვს საქმე, ვიდრე რეალისტური მხატვრობისათვის დამახასიათებელ სახვასთან. ამით წინა პლანზე მეტი ტრაგიზმი, ენერგია და ემოციაა წამოწეული. ეს ვაჟას პოეზიის ძირითადი მახასიათებელიცაა, ანუ მხატვარი მწერლის მიერ სიტყვით გადმოცემულის და ნაგულისხმევის სახიერ გამოვლენას ახდენს. მის გრაფიკაშიც ფერმწერის ხელი შეიცნობა. ნახატისთვის დამახასიათებელი კონტურითა და ხაზით გამოხატვის ელემენტებზე მეტად, მხატვარს, ფიგურათა ლაქობრივ-ტონალური გამოსახვა აინტერესებს.
ნიშანდობლივია, რომ ა. პოპიაშვილი გარდა სახვითისა, ხელოვნების სხვა დარგებითაცაა გატაცებული, ძალზედ უყვარს მუსიკა, განსაკუთრებით კი - ლიტერატურა და პოეზია.

მ. გაჩეჩილაძე - თქვენ თვითონ ხომ არ დაგიწერიათ ლექსი?
ა. პოპიაშვილი - კი, ლექსებს ვწერდი. ახლაც ვწერ ხანდახან.. მაგრამ არავის წაუკითხავს ჯერ.
გარდა პირადი შემოქმედებითი მუშაობისა, ავთო პოპიაშვილი წლების მანძილზე აქტიურ მონაწილეობას იღებდა და იღებს მხატვრულ ცხოვრებაში, დიდი დრო დაუთმო მხატვართა კავშირში მიღვაწეობასაც. მასთან საუბრისას ბევრი ისეთი ფაქტი ფიქსირდება, რაც დღეს უკვე ისტორიის კუთვნილებაა და რომლის ცოდნაც აუცილებელია საქართველოში მე-20 საუკუნის დასასრულს არსებული მხატვრული ცხოვრების წარმოსადგენად, იმ რთული პროცესების შესაცნობად, რაც ამ მღელვარებით სავსე პერიოდში განვითარდა. მისი საუბარი ძალზე მტკივნეულ ფაქტებსაც ეხება, ბევრ რამეს ჰფენს ნათელს და დღეს მიმდინარე პროცესების სირთულეებსაც წარმოგვიდგენს.
მ.გაჩეჩილაძე - ბ-ნო ავთო, სულ არის საუბარი მხატვრების მიმართ საბჭოური პერიოდის განსაკუთრებულ წნეხზე, თქვენ და თქვენმა თაობამ რამდენად იგრძენით ეს?
ა.პოპიაშვილი - რა გითხრათ, ძალიან ბევრი წელი გავატარე მხატვართა კავშირში. მე პირადად არაფერი მიგრძვნია. ახალგაზრდა მხატვრების ჯგუფს მამია ახობაძე თავმჯდომარეობდა და კომისიაში გადაწყდა, რომ ახალგაზრდა მხატვრებიც გასულიყვნენ. 1975 წლიდან თითქმის ყველა კომისიაში ვიყავი, და არ მახსოვს, რომ კარგი ნამუშევარი შემოსულიყო და კომისიას დაეწუნებინა თუ არ იყო აშკარად ანტისოციალისტური.
მ. გაჩეჩილაძე - ლენინისა და სტალინის ხატვას ვინმეს აძალებდნენ?
ა. პოპიაშვილი - არა. არასოდეს დაუძალებიათ ვინმესთვის. კომბინატში იყო შეკვეთები და იყო კატეგორია მხატვრებისა, რომლებიც ამაზე მუშაობდნენ. ამით ისინი ოჯახს არჩენდნენ. იყო შემთხვევა, როდესაც ხელშეკრულებას გიდებდნენ რამე სურათზე. ჩვენმა სამხატვრო კომბინატმა დამინიშნა სტიპენდენდია 150 მანეთი, რომელსაც ერთი წელი ვიღებდი და წლის ბოლოს შესაბამისი თანხით შეფასებული სურათის წარდგენა მევალებოდა. ასეთი ფორმა არსებობდა. მხატვართა კავშირიდან ხშირი იყო შემოქმედებითი მივლინებები, ბევრს ვმუშაობდით, მაგრამ მე ნამუშევრები არ მომქონდა, იქვე ვტოვებდი. ჩემი ნამუშევრები ოფიციალურად არის შესყიდული ტრეტიაკოვის გალერეაში, აღმოსავლეთის ხალხთა ხელოვნების მუზეუმში. მოსკოვში არის ასეთი საერთაშორისო სამხატვრო კავშირების კონფედერაცია და მათ ამირჩიეს თავის წარმომადგენელად საქართველოში.
მ. გაჩეჩილაძე - რამდენადაც ჩემთვის ცნობილია, მხატვართა კავშირთან საკმაოდ აქტიური ურთიერთობა გქონდათ. მაინტერესებს მისი ამჟამინდელი მდგომარეობის თქვენეული ხედვა.
ა. პოპიაშვილი - ძალიან რთულ პერიოდში მომიწია იქ ყოფნა. ეს იყო წლები, როცა ზვიად გამსახურდია გააძევეს და ნოდარ ჯანბერიძის გადაყენება და გოგი ოჩიაურის არჩევა პოლიტიკურ აქტად აღიქმებოდა, მაგრამ მხატვრების დიდმა ნაწილმა მაინც გოგი ოჩიაურს მისცა ხმა. როცა ხელმეორე არჩევნები იყო, მე მაშინ პარიზში ვიყავი, იქ მაშინ ძალიან ცუდი რაღაცები მოხდა, არ მინდა ამაზე საუბარი.
მ. გაჩეჩილაძე - როგორ ფიქრობთ, საჭიროა მხატვართა კავშირის არსებობა?
ა. პოპიაშვილი - აუცილებელია. ყველა ქვეყანას აქვს თავისი პროფესიული კავშირები. ეს არის საერთო ყულაბა. მით უმეტეს, ახალი თაობა რომ მოდის, ახალგაზრდა მხატვარი, იმას ვიღაცამ თავზე ხელი ხომ უნდა გადაუსვას, უნდა იცოდეს, რომ ვიღაცის ყურადღების ქვეშ არის, სადღაც საყრდენი აქვს. ჩვენი საზოგადოება ახლა ისედაც გაუცხოებულია, პიროვნება რაღაცნაირად მარტოსულია, არა მარტო მხატვარი, არამედ სუყველა. ეს კი პატარა იმედის ნაპერწკალია, რომ ვიღაცა დაგიდგება გვერდით, თუ მართლა პრობლემები შეგექმნა, ფსიქოლოგიურად ეს რაღაცას ნიშნავს. ჩვენ ყრილობებს ვატარებდით, პრობლემები ისმებოდა და განიხილებოდა. ახლაც დიდი ხანია უნდა ჩატარებულიყო ყრილობა. მაგრამ ვეღარ მოგვიწვევია, ქვორუმი ხომ უნდა შედგეს. კავშირის წევრთა რაოდენობა 7 000-მდე კაცია, 3 500-მდე ხომ უნდა შეიკრიბოს - არ გამოდის. მხატვრების ძალიან დიდი ნაწილი გასულია უცხოეთში, ათასი მიზეზი არსებობს იმის, რომ ჩვენ ვეღარ ვკრეფთ ქვორუმს. შევთავაზე ახალი ვარიანტი - გამგეობის დონეზე ყრილობის ჩატარება, ანუ დელეგატების დონეზე. ყველა სექციამ მოიწვიოს თავისი სხდომა და გამოყოს თხუთმეტი კაცი, ვისაც ვთვლით, რომ სიტყვა ეთქმის და დელეგატებით გავაკეთოთ ეს არჩევნები, მაგრამ თქვეს, რომ ჩვენ ეს წესდებაში არ გვიწერიაო. მართალია, წესდებაში არ გვიდევს, მაგრამ წავიდეთ იურისტთან და ვუთხრათ, რომ ასეთი მდგომარეობაა. ხომ შეიძლება არსებობდეს რაღაც გამოსავალი, აბა, რა ვქნათ ახლა, ასე ვიყოთ?... პრობლემები ძალზედ ბევრია.. ბოლოს გამგეობაში რომ დამიძახეს, რაც მე იქ ვნახე, რა ვიცი, რა ვთქვა. ფაქტობრივად, მილიონად შეფასებული ავჭალის მინის ქარხანა ჯართად გაიყიდა, უამრავი დანადგარებით. ქარხანა უკვე ჩვენი აღარ არის. საფრთხე ელოდება ლილოს ჩამომსხმელ კომბინატს, სადაც ბერძენიშვილის ქანდაკება ჩამოვასხით. კერამიკა ჯერჯერობით კომბინატის შენობაშია, მაგრამ შესაძლოა, სულ ვალებში წაგვართვან ყველაფერი.
განსაკუთრებულია ავთო პოპიაშვილის წვლილი ახალგაზრდა მხატვრების თაობათა აღზრდის საქმეში. ძალზე საინტერესოა მოსწავლეთა მხატვრად ჩამოყალიბების პროცესისადმი მისეული ხედვა და დამოკიდებულება.
მ. გაჩეჩილაძე - პედაგოგობა როდიდან დაიწყეთ? მოგწონთ ეს საქმე?
ა. პოპიაშვილი - მომწონს. ჯარშიც კი უკვე მასწავლებელი ვიყავი. მომწონს, რომ იხარჯები და მერე ამ დანახარჯის შედეგს ხედავ, რომ რაღაცით ის ბავშვი უფრო ამაღლებული გახადე თავისივე სამყაროში. ეს ძალიან სასიამოვნო განცდაა. ძალიან დიდი სიფრთხილეა საჭირო ბავშვებთან ურთიერთობაში. იყვნენ ძალიან ძლიერი პედაგოგები ჩვენთან, რასაც თვითონ აკეთებდნენ, თვლიდნენ, რომ ეს არის ყველაზე სწორი, ეს მომენტი პედაგოგში არ უნდა იყოს. კარგი პედაგოგი არის ის, ვინც რამდენადაც შესაძლებელია, სწვდება ბავშვის სამყაროს, თქვენ მოგწონთ, მაგალითად, ცისფერი კოლორიტი.. მე ვთქვათ პედაგოგი ვარ და გადარეული ვარ ექსპრესიონისტულ მხატვრობაზე და მაქვს ფერის აქტივიზაციის პრობლემა, თავს არ უნდა მოგახვიოთ.. თვითონ ბავშვში უნდა დაინახო და მიხვდე, ის საით წავიდეს.
მ. გაჩეჩილაძე - პედაგოგი იყავით ნიკოლაძეში, აკადემიაშიც?
ა. პოპიაშვილი - კი. თავდაპირველად სამხატვრო სასწავლებლიდან დავიწყე. საქართველოში იყო „ესთეტიკური აღზრდის კაბინეტი“, ჯიმშერ მუჯირი იყო იქ, მისი დახმარებით დავაარსეთ ეს სასწავლებელი. სამხატვრო სკოლა ჩამოვაყალიბეთ. ეს იყო ალბათ 1975-76 წელი.
მ. გაჩეჩილაძე - ფაქტობრივად, თქვენც ძალიან ახალგაზრდა იყავით.
ა.პოპიაშვილი - კი, ეგრე იყო. მაშინ თვითონ ჯიმშერი გვეხმარებოდა ძალიან. საბჭოთა კავშირის სოციალისტური ქვეყნებიდან მოიძია სამხატვრო სკოლების პროგრამები, რაღაცები იშოვა და საიდანღაც რომელიღაც იაპონური სკოლის პროგრამა მოიტანა. იაპონიაში და არა მარტო იაპონიაში არის სხვადასხვა სკოლები, სხვადასხვა მიმდინარეობები, ძალიან მკვეთრად განსხვავებული ერთმანეთისაგან და რაც ჩვენ ფერწერას უფრო მიესადაგებოდა, ძირითადად, ის გამოვიყენეთ. ბევრი რამ იყო ისეთი, რაც არ გამოდგებოდა ამ გარემოში და ყოფაში. ჩვენც არ ვიყავით მთლად ჩახედულები.
მ. გაჩეჩილაძე - ამ ბოლო დროს, ძალიან მოდაში შემოვიდა, რომ მხატვრები და არა მარტო, მათ შორის ხელოვნებათმცოდნეებიც, თვლიან, რომ აკადემიური განათლება არ არის საჭირო. თქვენ რა აზრის ხართ ამაზე?
ა. პოპიაშვილი - არა, ეგ არ შეიძლება.
მ. გაჩეჩილაძე - თითქოსდა, მხატვარს აკომპლექსებსო და უკარგავს ინდივიდუალიზმს.
a. პოპიაშვილი - არა. აი, როგორც მუსიკოსი ჩამოყალიბებისთვის უკრავს სხვების ნაწარმოებებს, და ეს აუცილებელია მის ჩამოსაყალიბებლად, ასეა მხატვარიც. ის კი არა, ჩემი ნება რომ იყოს, სტუდენტებს, წლების მანძილზე, მარტო სხვადასხვა შედევრების ასლებს გავაკეთებინებდი.

და ბოლოს, ვინ შეიძლებოდა გამოსულიყო ავთო პოპიაშვილი თუ არა მხატვარი

მ. გაჩეჩილაძე - წარმოგიდგენიათ თქვენი ცხოვრება მხატვრობის გარეშე? მხატვარი, რომ არ ყოფილიყავით?
ა. პოპიაშვილი - არა, იმიტომ რომ, რა არის იცით? ძალიან მიყვარს ნოდარ ანდღულაძე, როგორც მომღერალი და როგორც პედაგოგი. მე რომ ვნახე მისი სტუდენტები, როცა გამოდიოდნენ კულისებში, როგორ განიცდიდა... ერთხელ რაღაც ინტერვიუ იყო და ეკითხებიან _ თქვენთვის რა არის სიმღერა? მე ვიფიქრე - რა კითხვაა ახლა ეს? და იცით რა უპასუხა? - სიმღერა ჩემთვის თავისუფალი ნების გამოხატულებააო! და ისე გამიხარდა, მეც მივხვდი ჩემთვის რა არის მხატვრობა. ნება სულ სხვაა და ხელოვნება ეს არის ზუსტად თავისუფალი ნების გამოხატულება.
მ. გაჩეჩილაძე - ახლა, ამჟამად რისი ოცნება გაქვთ, რომ რაღაც გინდათ შექმნათ და არ გასვენებთ?
ა. პოპიაშვილი - ხანდახან უცებ მომეჩვენება ხოლმე, რომ რაღაცას კუდში ჩავავლე ხელი. ერთი ორი დღე დავდივარ ბედნიერი. ნახატი გავაკეთე და ეს არავისთვის მითქვამს.. ხომ გავაკეთებ და ერთი-ორი დღე კიდევ შეიძლება ვიარო გახარებულმა, მაგრამ მერე ჩამოვყრი ყურებს (იცინის)
მ. გაჩეჩილაძე - რატომ?
ა. პოპიაშვილი - ის არ არის. განცდა და აღქმა იმის, თუ როგორი უნდა იყოს, თითქოს შექმნის პროცესში ირკვევა, მაგრამ როდესაც ეს უკვე ტილოზე რეალიზდება, მერე ხედავ, რომ ის რაღაც მაინც კიდევ ცალკე დარჩა. რაღაც დააკლდა .. ზოგჯერ უნდა მოითმინო.. როგორ არის იცით, ჩემთვის ყოველ შემთხვევაში.. ვთქვათ არის კონკრეტული სიუჟეტი. ფერწერაში სიუჟეტიდან გამოსვლა არ მიმაჩნია მაინცადამაინც მხატვრობის აუცილებელ თვისებად. რაც უფრო ნაკლები ლიტერატურაა, უკეთესია, ფერმწერისთვის მაინც სალაპარაკო ენა ფერია და არა ამბავი. ამბავი მწერალმა უნდა აკეთოს. მაგრამ ეხლა რა მაქვს მხედველობაში: - გაჩნდა თემა, ამ თემას საკუთარ თავში უნდა გავუფრთხილდე. როცა ხატვას ვიწყებ, თავიდან ვხედავ რაღაც მონახაზს, კიდით კიდემდე არ ვხედავ და როგორც კი მთლიანობა იქმნება და შიგნით რაც ხდება, ის მსურს გადავიტანო ფურცელზე... და ვთქვათ გავუსვი ხაზი, ამას უკან ვეღარ შევაბრუნებ. რადგან თუ ის გამოვიდა მოუმზადებლად, მერე შიგნით ვეღარ დაატრიალებ და ის უკვე არასრულყოფილი ხდება... და როდის ხდება ეს და რა კუთხით - ეს უკვე ვერ გავიგე. ხანდახან მეჩვენება, რომ რაღაც არსებითს ჩავავლე ხელი და იმას უნდა ვუტრიალო. აი, როგორც პოეტები იყვნენ ადრე, ხომ იყო რომ კაფიაობდნენ, ხან ფანდურს ჩამოჰკრავდნენ, ნელ-ნელა განწყობას იქმნიდნენ და მერე გადადიოდნენ შემოქმედებაზე, დაახლოებით ასეა ჩემთვის მხატვრობაშიც.
მ. გაჩეჩილაძე - როგორ გესახებათ ქართული მხატვრობის მომავალი?
ა. პოპიაშვილი - მე გამორჩეულად მიყვარს საქართველო, მაგრამ მიყვარს ლოგიკიდან გამომდინარე. ისევ ფიროსმანს დავუბრუნდები და შევეცდები ავხსნა, რატომ მიყვარს ფიროსმანი. პირველ რიგში, ძალიან მოკლედ აგიხსნით. არსებობს აზიური მხატვრობა, არსებობს დასავლეთის მხატვრობა, არის საქართველო ცალკე მდგომი თავისი სიმღერით, თავისი ცეკვით და ქართული სიტყვით, რაც სხვაგან არსად არაა.. ფიროსმანიც ასეა, არც აღმოსავლეთია და არც დასავლეთი, არის ცალკე მდგომი, კავკასიაა და არის საქართველო, აი ეს ხაზი უნდა განვითარდეს.. არაფერი სხვა არ ჭირდება საქართველოს. ქვეყანამ თავის სულიერება უნდა დაიბრუნოს ხელოვნებაშიც და ყველაფერში..
მ. გაჩეჩილაძე - იმედით უყურებთ მომავალს?
ა. პოპიაშვილი - მაგ მხრივ ცოტა შეშინებული ვარ, როგორ იქნება მოვლენების განვითარება, ძალიან ძნელია.. მაგრამ მე ვინატრებდი ღვთისმშობელმა კვლავ გადაგვაფაროს თავის კალთა და გამოგვიყვანოს ამ მდგომარეობიდან, თორემ სხვაგვარად არ ვიცი..
მ. გაჩეჩილაძე - თქვენი შვილებიდან გამომდინარე და საერთოდაც, რას უსურვებდით ქართველ მხატვრებს?
ა. პოპიაშვილი - მხოლოდ ღრმად ნაციონალური შეიძლება იყოს ზენაციონალური, ამის გარეშე ვერასდროს ვერაფერი კეთდება. საქართველო უნდა ეტკინოთ. საქართველო არის ცოცხალი ორგანიზმი, რომელსაც სტკივა, განიცდის. ეს განცდა სანამ არ გაჩნდება, მარტო მხატვრობაში კი არა, ზოგადად საზოგადოებაში, ნათესაობაში, მეგობრებში, მანამ არაფერი გვეშველება. ეს არის მთავარი.
ჩვენ შევეცადეთ თანამედროვე ქართული სახვითი ხელოვნების ერთ-ერთი წამყვანი ფერმწერის, ავთო პოპიაშვილის შემოქმედებითი პორტრეტი წარმოგვედგინა; ზოგადად მიმოვიხილეთ მისი მოღვაწეობა და მკითხველი ვაზიარეთ მხატვრის ნაფიქრალს, რომელიც თავის დაუშრეტელ ენერგიას თავდაუზოგავად ახმარს საკუთარი ქვეყნის სამსახურს და რომელიც მრავალი ახალი ნამუშევრის შექმნით კვლავაც გაგვანებივრებს. მინდა მუდმივი წინსვლა და შემოქმედებითი წარმატებები ვუსურვო მას.

ზემოთ წარმოდგენილი სტატია მხატვარ ავთო პოპიაშვილთან ჩვენი პირველი შეხვედრის შემდეგ, 2010 წლის ზაფხულის დასაწყისში დაიწერა, მაგრამ სხვადასხვა მიზეზის გამო არ გამოქვეყნებულა. ერთი წლის მანძილზე კი უახლეს ქართულ სახვით ხელოვნებაში მნიშვნელოვანი მოვლენები განვითარდა და ამ მოვლენების წარმართვაში ბ-ნ ავთო პოპიაშვილიც იღებდა მონაწილეობას. ყოველივე ამან გადაგვაწყვეტინა, ისევ შეხვედროდით და გავსაუბრებოდით მხატვარს. ამჟამად ეს მოხდა 2011 წლის ზაფხულის დასაწყისში...

მ. გაჩეჩილაძე - ბ-ნო ავთო, ახლა დავაფიქსირე, რომ ჩვენი წინა შევხვდრიდან უკვე ერთი წელი გასულა. თქვენთან სახელოსნოში სტუმრობა შარშან, 15 ივლისს მოხდა, დღეს კი 19 ივლისია. ასეთი რამეებიც ხდება... ჩვენ ეს სპეციალურად არ დაგვიგეგმია, მაგრამ ძალიან სასიამოვნოა, რომ კიდევ შედგა ჩვენი შეხვედრა. სხვადასხვა მიზეზის გამო დღემდე ვერ მოხერხდა ჩვენი წინა ინტერვიუს საფუძველზე შექმნილი სტატიის დაბეჭდვა, მაგრამ ამ დროის მანძილზე ბევრი მნიშვნელოვანი რამ მოხდა, გასაკუთრებით კი მხატვართა ცხოვრებაში და მე ძალიან დიდი სურვილი მაქვს, რომ თქვენ, თქვენი აზრი გამოხატოთ ამ მოვლენების შესახებ და საერთოდაც, მაინტერესებს, როგორ წარიმართა თქვენი შემოქმედებითი მოღვაწეობა ამ ერთი წლის მანძილზე.
ა. პოპიაშვილი - ამჟამად საკუთარ შემოქმედებაზე საუბარს მირჩევნია ზოგად მდგომარეობაზე ვისაუბროთ. მხატვართა მდგომარეობა წლითიწლობით უფრო გაუსაძლისი ხდებოდა. ამ ერთი წლის მანძილზე ყველაზე მნიშვნელოვანი და ყურადსაღები რამ მოხდა, საქმე ეხება მხატვართა კავშირის ყრილობას, რომელსაც უნდა ვაღიარო, ჩვენ, მხატვრები, სრულიად მოუმზადებელნი შევხვდით. ყრილობისთვის მზადება ძალიან დიდი ხნის მანძილზე იწელებოდა, სამი ოთხი წელი გრძელდებოდა ეს საქმე, რაღაცნაირად უცებ მოება თავი და გვითხრეს, რომ ერთ კვირაში ვატარებთ ყრილობას. ჩვენ, მხატვრებმა ისიც ვერ მოვახერხეთ, რომ ერთმანეთს შევხვედროდით და საერთო აზრი შეგვემუშავებინა. ფაქტის წინაშე დავდექით. ორი კანდიდატი იყო - გურამ ცერცვაძე და გია ბუღაძე, მერე დაემატა კიდევ ორი კანდიდატი: გია გუგუშვილი (უმცროსი) და გია გურასპაშვილი. ამ ოთხ კაცს შორის მოხდა კენჭისყრა და ძალიან დრამატულად წარიმართა ეს პროცესი. როდესაც უკვე ხმები დათვლილი იყო და აღმოჩნდა, რომ გ. ცერცვაძე იმარჯვებდა, რაღაც გათამაშდა, არ ვიცი რა ჰქვია ამას, ფარული სცენა, თუ რაღაც... და მოულოდნელად, სცენაზე ადის გ. გუგუშვილი და აცხადებს, რომ: ჩემს შვიდ ხმას ვაძლევ გია ბუღაძეს-ო. ეს ყოვლად მიუტევებელი გარემოებაა, იმიტომ, რომ როდესაც უკვე ხმები დათვლილია, ხმების განკარგვა არავის აღარ შეუძლია, არც ერთ კანდიდატს. ეს კანონის დარღვევა იყო და ჩვენ გავასაჩივრეთ უმაღლეს სასამართლოში. ამა თვის ექვს რიცხვში გვქონდა სასამართლო. მაგრამ აი საქმე რაშია: ჩვენ რომ ყრილობას მომზადებულები შევხვედროდით და კარგად გააზრებული კანდიდატურა წარგვედგინა, ეს თავსატეხი არ გვექნებოდა და მხატვრებიც სხვას მისცემდნენ ხმას.
მ. გაჩეჩილაძე - საქმეც ეს არის, რომ თვითონ მხატვრებიც ინერტულები არიან, თითქოს რაღაცის ერიდებათ, თავს არიდებენ საერთო საქმეში ჩაბმას, ინიციატივის გამოჩენას. თუმცა, ბევრი შესანიშნავი მხატვარი გვყავს, რომლებიც თავისი შემოქმედებითაც გამორჩეულნი არიან და საერთო საქმის წაძღოლაც მშვენივრად შეუძლიათ, მაგრამ ამგვარ საქმეს მაინც ყველა ერიდება.
ამჟამად თქვენ როგორ გესახებათ, დაუშვათ, სასამართლო მოიგო თქვენმა მხარემ, შემდგომ მაინც უნდა დარჩეს გურამ ცერცვაძე? თუ თავიდან უნდა მოხდეს ყრილობის ჩატარება?
ა. პოპიაშვილი - ყრილობის ხელახლა ჩატარებას არავითარი აზრი არა აქვს. ორი ვარიანტი გვაქვს. ჩვენ გვყავს ჯგუფი, რომელსაც მარინე ივანიშვილი უდგას სათავეში და გვაქვს ჩამოყალიბებული ხედვა, ჩვენ გვქონდა სულ სხვა პროგრამა... მხატვართა კავშირის თავმჯდომარემ ერთპიროვნულად არ უნდა განკარგოს მხატვართა კავშირის მოღვაწეობა. აუცილებლად უნდა მოვახდინოთ მთელი მხატვართა კავშირის მოღვაწეობის რეორგანიზაცია, სტრუქტურა უნდა შევცვალოთ. ალბათ, იქნება ჯგუფი, გამგეობა დაერქმევა ან საბჭო, სადაც სამი-ოთხი კაცი იქნება განმკარგველი. ეს იქნება ბირთვი, რომელიც მხატვართა კავშირს აამოქმედებს, კონკრეტულ საქმეში იქნებიან ჩახედულნი და საკითხის განხილვისას, ზოგ შემთხვევაში, ერთის აზრი გადასწონის, ზოგში - მეორის; ჯგუფი იმუშავებს ერთმანეთის შეჯერებით და მხოლოდ ერთი კაცის ნება აღარ იქნება კავშირის თავმჯდომარეობა. ამ წუთას ზუსტი ფორმულირება არ მაქვს გაკეთებული, მაგრამ ჩონჩხი უკვე წარმოდგენილი გვაქვს.
მ. გაჩეჩილაძე - ბ-ნო ავთო, დღესდღეობით რამე ბაზა აქვს მხატვართა კავშირს, რამე არის დარჩენილი?
ა. პოპიაშვილი - სწორედ ამიტომ არის დაინტერესება. მართალია, ჯერჯერობით დავკარგეთ მინის ქარხანა, დავკარგეთ სადურგლო ცეხი, მაგრამ, ღვთის წყალობით, ლილოს ბრინჯაოს ჩამოსასხმელი ქარხანა, სადაც დავით აღმაშენებელის ძეგლიც ჩამოვასხით, - ისევ ჩვენია; კერამიკული ქარხანა - ისევ ჩვენია.
მ. გაჩეჩილაძე - და უკვე გააზრებულია, ვინ რა სფეროს შეიძლება უხელმძღვანელოს? ალტერნატივა გაქვთ მოფიქრებული? რადგან უპირისპირდებით მეორე ჯგუფს, თქვენ თვითონ ხომ უნდა იყოთ მყარად ჩამოყალიბებული.
ა. პოპიაშვილი - ამ პერიოდში თანდათან უკვე გამოიკვეთა, ვინ შეიძლება მართლაც იყოს მხატვართა კავშირის გული. ვისაც მართლა გული შესტკივა და მხოლოდ საკუთარი ინტერესები არ ადარდებს და ზოგადი, საერთო ინტრერესები აქვს, ეს ხალხი ნელ-ნელა, ღვთის წყალობით, იკვეთება. არ არის ბევრი ადამიანი, შეიძლება სადღაც ოც-ოცდაათ კაცამდე დავიდეს. ეს ხალხი შევიკრიბებით და ვიმსჯელებთ, როგორ გავაგრძელოთ ცხოვრება, რომ ეს ქონებაც შეგვრჩეს და აქამდე ვინც მოიტანა ეს მხატვართა კავშირი, იმ მხატვრებსაც არ დავუკარგოთ ღვაწლი. რაღაცნაირად უნდა იარსებოს ამ კავშირმა.
მ. გაჩეჩილაძე - ბ-ნო ავთო, არავისთვის არის უცხო ახლა რასაც ვიტყვი და მანდ კორუფციის სუნი ბევრ რამეს უდიოდა, ადრეც, ახლაც, სულ რაღაც ტრიალებდა: იქნებოდა ეს კოპერატიული ბინათმშენებლობა თუ რაღაც ქარხნების გაყიდვები, დამწვარ-დანგრეული მხატვართა კავშირის ტერიტორიის დაკარგვა, ხომ იყო ეს ყველაფერი. იქნებით კი დაზღვეული, რომ მსგავსი რამ აღარ მოხდება?
ა. პოპიაშვილი - ვიქნებით!
მ. გაჩეჩილაძე - ანუ, თქვენ სრულად ენდობით იმ ჯგუფს, რომელიც ყალიბდება?
ა. პოპიაშვილი - ვენდობი. უნდა მოხდეს ახლგაზრდების ჯგუფის შეკვრა, რომლებიც ახლა გამოჩნდნენ, ძალიან კარგი, პატიოსანი ახალგაზრდები გამოიკვეთნენ.
მ. გაჩეჩილაძე - მაკონტროლებელი სისტემა თუ გაქვთ მოფიქრებული?
ა. პოპიაშვილი - ამჟამად მთელი ძალები სასამართლოს მოგებისკენ გვაქვს მიმართული, თუმცა, პარალელურად ამაზეც ვფიქრობთ, მაგრამ რომ ჩავუჯდეთ და დავკონკრეტდეთ, ჯერ ასე არ არის, როცა საბოლოოდ გადაწყდება, ყველაფერს დავაკონკრეტებთ.
მ. გაჩეჩილაძე - ამ წუთში რა ხდება ბ-ნო ავთო?
ა. პოპიაშვილი - ამ წუთში ველოდებით 27 რიცხვს. (საუბარია 2011 წლის 27 ივლისზე. მ.გ.) ^{ინფორმაცია სასამართლო დავის გადაწყვეტილების შესახებ:
17:53 10.08.2011
[რეზონანსი, ლანა ბერიძე]
„გადაწყვეტილება მხატვართა კავშირის თავმჯდომარეობის დავასთან დაკავშირებით თბილისის საქალაქო სასამართლოს მოსამართლე ასმათ კოხრეიძემ გუშინ გამოაცხადა. გურამ ცერცვაძე, სარჩელის თანახმად, არჩევნების შედეგების ბათილად ცნობას და არჩევნებში მისი კანდიდატურის გამარჯვებულად გამოცხადებას ითხოვდა. მოსამართლემ სარჩელის მხოლოდ პირველი ნაწილი დააკმაყოფილა.
„საქმის შესწავლისას გამოიკვეთა, რომ არჩევნები ჩატარდა პროცედურული საკითხების დარღვევით. კერძოდ, გია გუგუშვილს არ ჰქონდა უფლება მის სასარგებლოდ მიცემული ხმები გია ბუღაძისთვის დაეთმო, რაც გახდა ჩვენს მიერ მიღებული გადაწყვეტილების საფუძველი,“ - განაცხადა ასმათ კოხრეიძემ.
შეგახსენებთ, რომ მხატვართა კავშირის მე-15 ყრილობამ 2011 წლის 12 თებერვალს კავშირის თავმჯდომარის არჩევნები ჩაატარა. 131 ხმა მიიღო გია ბუღაძემ, 134 ხმა - გურამ ცერცვაძემ, გია გუგუშვილმა კი 7 ხმა. თუმცა, გია გუგუშვილმა საკუთარი ხმები დაუთმო გია ბუღაძეს, რის შედეგადაც ეს უკანასკნელი კავშირის ახალ თავმჯდომარედ გამოცხადდა.“ http://7days.ge/index2.php?newsid=10746}
მ. გაჩეჩილაძე - გასაგებია, თქვენ ელოდებით 27-ს, მაგრამ ამ პერიოდში რა ხდება იმ შენობაში?
ა. პოპიაშვილი - შენობაში შევიდა გია ბუღაძის ხალხი. სხვათა შორის მინდა ეს ვთქვა: გ. ბუღაძეს რაც დაემართა, ბოლომდე მისი ბრალიც არ არის. მანდ არის ერთი ადამიანი, რომელმაც ადრეც, ფერწერის სექციაზე ისეთი რაღაცეები გააკეთა... არჩევნების დროს შუქი ჩააქრო..., რაღაცეები მოახდინა... და გაუვიდა... და მე აღარ ვიბრძოლე. რა არის იცით, რაღაც ახალი ტიპის ადამიანები გაჩნდნენ, რომლებიც ყველა ფორმას ხმარობენ გამარჯვებისთვის. ადრე ქართველი კაცი რომ იბრძოდა მაინც ღირსეულად იბრძოდა, ახლა უღირსი საშუალებებით იბრძვიან და ეს არის უბედურება.
მ. გაჩეჩილაძე - მხატვართა კავშირის წინა ყრილობაზეც მსგავსი რამ მოხდა. მეც ვესწრებოდი, როდესაც კანდიდატებად ბ-ნი გოგი ოჩიაური და გია ჯანბერიძე იყვნენ წარდგენილები. პოლიტექნიკური უნივერსიტეტის შენობაში ტარდებოდა ყრილობა და იქაც, ბოლოს, კენჭის ყრის შემდეგ, შუქი ჩაქრა. ღამე იყო და ძლივს გამოვაღწიეთ, კიბეებზე კინაღამ დაიმტვრა ხალხი, ხელის ცეცებით გამოვედით. ძალიან საწყენია ეს ყვალაფერი, მაგრამ სამწუხაროდ, ეს ჩვენი ცხოვრებაა... და ეს ასე ხდება...
შემოქმედებისთვის მოიცალეთ ამ ერთი წლის მანძილზე?
ა. პოპიაშვილი - არა, ზეთის ფერწერაში ვეღარ ვმუშაობ, ვაკეთებ შავ-თეთრ რაღაცებს... უფრო ილუსტრაციებს ვაკეთებ, ვაჟაზე ვმუშაობ ძირითადად. სულ ახლიდან დავიწყე, გადავიკითხე, სულ სხვაგვარად წარმომიდგა... საერთოდ აღარ მომეწონა არც ერთი ნამუშევარი, რაც მქონდა..
მ. გაჩეჩილაძე - ხატწერას აგრძელებთ?
ა. პოპიაშვილი - არა, ხატწერას სხვა განწყობა სჭირდება, აქ გაფანტული განწყობითაც მაინც ვუყრი რაღაცას თავს, ინტენსიურად ვმუშაობ და მაინც რაღაც ფორმას ვინარჩუნებ... ხატწერა ძალიან სხვა რამაა, განსაკუთრებულ დამოკიდებულებას ითხოვს... ხატწერა კი არა, ფერწერაც არ გამოდის ასეთ დროს...
მ. გაჩეჩილაძე - მე ძალიან გული მწყდება, რომ ასეთი გაუგებარი დავის გამო ცდება შემოქმედი ადამიანი.
ა. პოპიაშვილი - მეორე მხრივ ესეცაა, - ამაზეც ხომ უნდა იზრუნოს ვინმემ. მშვენიერი, შემოქმედი ახალგაზრდები მოდიან, ნიჭიერი მხატვრები და რაღაც ხომ უნდა დახვდეთ... დღეს მხატვართა კავშირი აღარ არსებობს... მართალია, ბევრი ცუდიც იყო იქ, მაგრამ კარგიც ბევრი იყო... გაჭირვებულს ვეხმარებოდით, ახალგაზრდებს ვუშვებდით შემოქმედებით მივლინებებში, საღებავებს ვარიგებდით, მაინც რაღაცა ფეთქავდა.. ჯერ ერთი, რაღაცით დაცულია პიროვნება, მხატვართა კავშირიდან რომ მიხვალ და საბუთს მიიტან, სადღაც, აღმასრულებელ კომიტეტში ან სხვაგან... მაინც რაღაცას ნიშნავდა, შენს უკან ორგანიზაცია იდგა, ეგეც საქმეა ... ძალიან გვინდოდა გაგვეკეთებინა და ალბათ, ახლა თუ მხატვართა კავშირი ამოქმედდა, ძალიან გვინდა შევქმნათ რესტავრაციის სექცია. აქ არის ძალიან მძიმე მდგომარეობა. ადრე რესტავრატორების კატეგორიებს ადგენდა მოსკოვი და მერე ეს კატეგორიები აისახებოდა ხელფასზე. ახლა ასეთ კატეგორიებს არავინ აღარ იძლევა და რესტავრატორები არ არიან მხატვართა კავშირის წევრები იმიტომ, რომ დებულებაში არ ზის, თუ რა პირობები უნდა წარადგინოს მხატვარმა ამა თუ იმ სექციაში, რომ ის კავშირის წევრი გახდეს და ეს არის აუცილებლად ჩამოსაყალიბებელი. ადრე, როცა ვაპირებდი ამის გაკეთებას, ვერ მოვახერხე და ახლა აუცილებლად უნდა გავაკეთო.
მ. გაჩეჩილაძე - ის, რაზეც ვსაუბრობთ - ჩვენი გუშინდელი და დღევანდელი დღეა და სახვითი ხელოვნების ისტორიისათვის მნიშვნელოვანია, თუ რა პროცესები მიდის დღეს, პროცესები კი ნამდვილად ძაილიან მტკივნეულია, და ნამდვილად იმ პერიოდშია დასაფიქსირებელი, როდესაც ეს ხდება.
ა. პოპიაშვილი - კიდევ ვიტყვი: ყველა რომ განზე გავდგეთ, არც ეგ იქნება საქმე.
მ. გაჩეჩილაძე - სწორს ბრძანებთ, რა თქმა უნდა, არც ეგ იქნება საქმე. მე ნამდვილად გისურვებთ ყველანაირ წარმატებას, და ბუნებრივია, ჩვენ არც ერთი არა ვართ ბ-ნი გია ბუღაძის მტერი. თქვენ სწორად აღნიშნეთ, რომ შეიძლება მასთანაც აბსოლუტურად დამახინჯებული ინფორმაციები იკრიბება და იყრის თავს... სამწუხაროდ ასეთი დრო არის და რა ვიცი... უპირველესად, შემოქმედებით წარმატებებს გისურვებთ თქვენც და ბ-ნ გიასაც და რაც მთავარია - შედეგი... ჩვენი ქვეყნის მომავლისთვის რომ იყოს ყველაფერი სწორად გააზრებული, მე ვფიქრობ ესაა მთავარი მისთვისაც და თქვენთვისაც. სამწუხაროდ, უკვე მოხდა ეს და რა თქმა უნდა, არ უნდა დამკვიდრდეს, სიმართლე ყველაზე კარგია, და მთავარია, რომ სიმართლე საბოლოოდ დადგინდეს. რამე ხომ არ გნებავთ მითხრათ ისეთი, რაც შეიძლება ამ დანამატში ჩავამატოთ, ასე ვთქვათ, ჩვენი შარშანდელი შეხვედრის მეორე ნაწილში.
ა. პოპიაშვილი - არა, ისეთი არაფერი. უბრალოდ, ძალიან საწყენია... მე ძალიან ადრე გავხდი მხატვართა კავშირის წევრი და ყველა მოვლენის და ყველაფრის მონაწილე ვიყავი... ყოველთვის იყო, რა თქმა უნდა, აზრთა სხვაობები... არ შეიძლება ყველა მიმართებაში ყველა ერთ აზრზე იყოს... მაგრამ არასდროს ეს არ გადაზრდილა ისეთ მდგომარეობაში და ისეთ ფორმაში, რაც ახლა ხდება. სულ შურდათ ჩვენი, მხატვრების. სხვათა შორის კომპოზიტორებშიც ერთხელ მოხდა სერიოზული, გახმაურებული უსიამოვნება და ვაჟა აზარაშვილმა საუბარში მითხრა, რომ მხატვრებში ასეთი რამ არ მოხდებაო... მწერლებსაც შურდათ ჩვენი... რაღაც სხვა დამოკიდებულება იყო, სხვანაირი უფრთიერთობა იყო... უფრო თბილები, უფრო თავშეკავებულები, ადვილად მიმტევებლები ვიყავით. ახლა რა ხდება, მე არ მესმის.
მ. გაჩეჩილაძე - ძალიან დიდი იმედი უნდა დავიტოვოთ, რომ ეს დროებითია... და ყველაფერი დადგება თავის ადგილას. კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა, კარგად ბრძანდებოდეთ!

P.S.

სამწუხაროდ, ჩვენი მეორე ინტერვიუდან სულ ცოტა ხნის შემდეგ ბ-ნი ავთო პოპიაშვილი ავტისაგზაო შემთხვევის შედეგად საავადმყოფოში მოხვდა და დღემდე მძიმე კომატოზურ მდგომარეობაში იმყოფება. ვუსურვებთ მას სიცოცხლეს და ყოველივე სიკეთეს.


ავთანდილ პოპიაშვილი

1944 წლის 10 მარტს - დაიბადა დედოფლისწყაროში - საქართველო
1961-64 წ.წ. სწავლობდა თბილისის ი. ნიკოლაძის სახ. სამხატვრო სასწავლებელში
პედაგოგები - დავით ურუშაძე, ვალენტინ შუხაევი.
1968-74 წ.წ. - თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიის სახვითი ხელოვნების
ფაკულტეტის დაზგური ფერწერის განყოფილებაზე, პროფ. აპოლონ
ქუთათელაძისა და კოკი მახარაძის სახელოსნოში.
1976 წლიდან არის საქართველოს მხატვართა კავშირის წევრი.
1995-2002 წლებში არჩეული იყო საქ. მხატვართა კავშირის ფერწერის სექციის თავმჯდომარედ, საქართველოს მხატვართა კავშირის მდივნად, მხატვართა კავშირების საერთაშორისო კონფედერაციის წარმომადგენლად საქაrთველოში.
2002 წელს მისი უშუალო მონაწილეობით დაარსდა ნიკო ფიროსმანის სახელობის საქველმოქმედო ფონდი.
1968 წლიდან ეწევა შემოქმედებით მოღვაწეობას, მუშაობს დაზგურ ფერწერაში,
წიგნის გრაფიკაში, მულტიპლიკაციაში, სცენოგრაფიაში, ქანდაკებაში და სხვ.
მისი ნამუშევრები ექსპონირებულია: საქართველოს ხელოვნების სახელმწიფო მუზეუმში, აღმოსავლეთის ხალხთა ხელოვნების მუზეუმებში მოსკოვსა და ტოკიოში (იაპონია), ტრეტიაკოვის სახ. სახელმწიფო გალერეაში, რუსეთისა და საქართველოს კულტურის სამინისტროების ფონდებსა და კერძო კოლექციებში მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნებში.
1986 წელს, ქ. თბილისში ჩატარებულ ამიერკავკასიის მხატვართა I ბიენალეზე, მის ფერწერულ ტილოს -„დღეობა თუშეთში” ვერცხლის მედალი მიენიჭა.
მონაწილეობდა მრავალ შემოქმედებით შეკრებებზე: ქ. პალანგაში-ლიტვა (1976 წ.);
ქ. ლენინგრადში-რუსეთი (1985 წ.); ქ. ქუთაისის ფერმწერთა საერთაშორისო პლენერში (1995 წ.); „Cite des ART” - პარიზში-საფრანგეთი (2002 წ.) და სხვ.
1974 წლიდან ეწევა პედაგოგიურ მოღვაწეობას, მისივე მონაწილეობით დაარსებულ, თბილისის ბავშვთა სამხატვრო სკოლაში, ხოლო 1979 წლიდან iyo თბილისის იაკობ ნიკოლაძის სახელობის სამხატვრო სასწავლებლის პედაგოგი.
1992-2000 წლებში ხელმძღვანელობდა ფერწერის სახელოსნოს თბილისის სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიაში.