გიორგი ჩუბინაშვილის სახელობის ქართული ხელოვნების

პირველყოვლისა, მიმიზიდა მეტად თავისებურმა სივრციერებამ, სიხალვათემ, ერთგვარმა ტრანსპარენტულობამაც კი.

ძვირად თუ მოიძებნება ვინმე, თავისი დროის კმაყოფილი რომ იყოს. თვალი ვის ნამყოსკენ გაურბის, ვის _ მყოფადისკენ, აწმყოსთვის კი სამდურავი თუ გვემეტება. სასაყვედურო დღევანდელობასთან ჩვენ მრავლადა გვაქვს და არცა ვტყუით _ ახლანდელ ჟამს დიახაც, აქვს საკუთარი სატკივარი. ვერ იტყვი, ასე მძიმე ცხოვრება არასოდეს ყოფილაო _ ომიანობაც, თუ მეტი არა, არანაკლებ საზარელი უნახავს დედამიწას და ჟამიანობაც, ერთი კი არის _ იგი უმაგალითოდ არეულია.  ალბათ, არასოდეს ყოფილა ასე ძალადაკარგული ყოველივე, რასაც საყოველთაო და აბსოლუტური ეთქმის, შესაბამისად კი _ ასე ძნელი ურთიერთგაგება და თანხმობის მიღწევა. ყოფითსა და ნივთიერ დარგებში საქმეს, ასე თუ ისე, შედეგიანობა, გამოსადეგობა შველის _ ტექნიკოსის, გნებავთ, ქიმიკოსის მიგნება მაშინ იკიდებს ფეხს, თუკი მისი მოშველიებით რომელიმე მანქანა, საღებავი ან მედიკამენტი გაუმჯობესდება.

უკანასკნელ ხანს კვლავ ჩენილ ძალიან ტენდენციურ შემოტევაში გიორგი ჩუბინაშვილის მეცნიერულ კონცეფციაზე, გამჟღავდა ახალი ვერსიები გარკვეული პერიოდულობით აღმოცენებული თავდასხმებისა, რომელნიც, თითქოსდა, სხვადასხვა პოზიციებიდან ხორცილდებოდა და კვლავაც ხორციელდება.

1938 წელს ჟურნალი „საბჭოთა საქართველო“ თბილისში მიმდინარე გრანდიოზულ ურბანულ ცვლილებებზე თავმომწონედ წერდა: „ფერშეცვლილია და ძველი თვალისათვის სრულიად უცნობი გრანიტის სალტეში ჩაჭედილი მტკვრის ნაპირები,